SCHERPE LIEFDE –

‘Wie komt er tegenwoordig niet uit een geslacht van onhandige vaders en veel te dappere moeders?’

Steeds scherper slijpen we de bladen van de liefde met verwijt en verdriet, waarop zij ons verwondt daar waar ze ons zou moeten helen.

Niet de erkenning door onze naasten zal onze waardigheid bepalen.

De trouw die we hebben aan onszelf zal ons tot krijgers maken.

Krijgers die weten welke kant hun speren te richtten.

Krijgers die beseffen wanneer hun armen beschermen of verstikken.

Krijgers die doorgronden wanneer hun woorden vernietigen of doen bloeien.

Het is niet de vervulling van onze verwachting die ons veiligheid zal brengen, het is onze persoonlijke daadkracht die ons kan bevrijden.

Gezonde wijsheid, moed, trots, zelfreflectie en woede lijken we langzaam te zijn verleerd.

Bang onszelf te vangen in standvastigheid verliezen we onszelf in oneindigheid. 

Schuilend achter de angst voor de verantwoordelijkheid die het weten met zich meebrengt verzwakken we onszelf met het gif dat twijfel is.

Gif dat zoete liefde zuur maakt. Een veilige haven tot verstikkend kamp. De ander tot een vijand.

Echte liefde is niet bang haar tanden te laten zien en van zich af te bijten.

Echte liefde is niet bang voor haar eigen ongelijk.

Met zachte hand of scherpe tong.

Echte liefde doet wat het moet doen…

…om echt te blijven.