Soms (vaak eigenlijk) voelt het bestaan als een oefening in het zo lang mogelijk blijven bungelen aan een stuk prikkeldraad. Hoe langer je vasthoudt, hoe dieper de scherpe punten in je handen priemen. Loslaten heeft geen zin, want onder je voeten bestaat alleen een angstaanjagend niets. 

 

Gek eigenlijk, want veel is er, objectief gezien, niet mis. 

Geen ziektes, geen schulden, geen ruzies, geen pijn. 

Er is een dak, vrienden, liefde, voedsel, talent en geld. 

 

Ooit reed ik met een collega door een uitzonderlijk lage en lange verkeerstunnel bij Parijs. Mijn collega was bang, ik niet. De manier waarop mijn bijrijder de ogen sloot en probeerde de paniek de baas te worden deed me besmuikt lachen. 

‘Ja lach maar, jij bent niet bang, ik wel.’ kreeg ik, terecht, toegesnauwd. 

Hoewel de omstandigheden voor ons beiden gelijk waren, we zaten immers in dezelfde tunnel, in dezelfde auto, was onze ervaring radicaal anders. Ik moest daarop toegeven dat mijn gevoel van veiligheid even irrationeel was als het gevoel van onveiligheid van de persoon die toen naast me zat.

 

Mijn conclusie was dat je de beleving van het bestaan niet kunt rationaliseren. Dat je geen stellige verklaring kunt geven voor het feit dat sommige mensen onder het juk van vreselijke ontberingen blijven lachen, terwijl anderen avond aan avond, dronken van de Champagne en met buikpijn van de kaviaar, huilend in slaap vallen tussen fluwelen beddengoed.  

 

Eenieder heeft een eigen beleving van zijn verdriet, en van zijn geluk. 

 

EEN MOOIE DAG

 

Het is een dag die begint zonder willen of moeten. Een dag waarbij ik alle vragen tijdens mijn eerste kop koffie een liefdevolle kus heb gegeven en rustig naast me heb laten slapen. 

 

Het is een dag waarop ik wandel langs de gezamenlijke buurtbibliotheek aan de Archimedesweg. De straat met de speelse, statige huizen in de wijk De Watergraafsmeer, daar waar de gefortuneerde en belezen stadsgenoten wonen. In de gammele IKEA-kast, voor de deur bij Mevrouw LeFèvre, vind ik een boek geschreven door Simon Vinkenoog, door Remco Campert of door Jan Wolkers. Soms, als de Franse expats uitgelezen zijn, mag het ook Albert Camus zijn, of Jean-Paul Sartre. 

 

In de verte geeft het knarsen van de wielen de hogesnelheidstrein tussen Amsterdam Centraal en Brussel-Zuid me het gevoel van vrijheid en avontuur. De geluiden van het geruis van de wind tussen de jonge bloesem, het geklop van een ijverige timmerman op zondagmiddag, het hardop tellen van kinderen die verstoppertje spelen tussen de platanen. Ze verraden een ontluikende, eindeloze, lente. 

 

Op het halfronde bankje aan het watertje van het Galileiplatsoen lees ik, in de zon, de eerste pagina’s van mijn vers gedolven literaire schatten. Ik laat me meeslepen en inspireren. Zet de ramen en deuren van mijn geest wagenwijd open in de hoop dat er een nieuw idee komt binnenwaaien. 

Een idee dat, met een beetje geluk, lang genoeg met een kop thee op de divan plaatsneemt dat het me lukt naar mijn atelier te snellen en het te vangen in een gedicht, schilderij of in een compositie. 

 

De eerste strepen worden op het doek gezet, de eerste woorden worden neergeschreven. De rest van de middag nemen we de tijd elkaar te leren kennen. We worden, langzaamaan, beste vrienden. 

 

Deze mooie dag, mijn lievelingsdag, is een dag die moeiteloos voorbijglijdt in de eeuwigheid. Een welkom spoor aan tastbaar geworden inspiratie achterlatend.